ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದ ಕಿಟಕಿಗಳ ಮೂಲಕ ಒಳ ನುಸುಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ, ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷದ ಸುಮಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆ ರಾಮಚಂದ್ರನ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಸುಮಿತ್ನ ಮನಸ್ಸು ಒಂದು ಕಡೆ ತನ್ನ ತಂದೆಯನ್ನು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟ ಬೇಸರದಿಂದಲೂ, ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಹೆಂಡತಿ ಅನುಜಾಳ ಮಾತುಗಳಿಂದಲೂ ತುಂಬಿತ್ತು. ಅನುಜಾ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಇನ್ನೂ ಅವನ ಕಿವಿಗಳಲ್ಲಿ ರಿಂಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. "ತಂದೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಬರುವುದು ಬೇಡ, ವರ್ಷವಿಡೀ ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲೇ ಇರುವಂತೆ ಹೇಳು."
ಸುಮಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ಅವರು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರೊಂದಿಗೆ ನಗುನಗುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಸುಮಿತ್ಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ತನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಆದರೆ, ಅನುಜಾಳ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೆರೆದುಕೊಂಡವು.
ಸುಮಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕೋಣೆಗೆ ಸಾಮಾನು ಇಡಲು ಹೋದಾಗ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರನ್ನು ಕೇಳಿದ, "ನನ್ನ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಪರಿಚಯ ಇದೆಯಾ?" ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕರು ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದರು, "ನನ್ನ ನಿಮ್ಮ ತಂದೆಯ ಪರಿಚಯ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನದು. ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಅವರು ಈ ಅನಾಥಾಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದು ಒಂದು ಅನಾಥ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು."
ಸುಮಿತ್ಗೆ ಆಗ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ತನ್ನ ತಂದೆ ಯಾವಾಗಲೂ ದಯಾಳು ಮತ್ತು ಕರುಣಾಮಯಿ. ಅವರು ಒಬ್ಬ ಅನಾಥನಿಗೆ ತಂದೆಯಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ತಾನು ಅದನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೆ. ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಈ ಮಹಾನ್ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮರೆತಿದ್ದೆ.
ಸುಮಿತ್ಗೆ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಮೇಲೆ ಅಪಾರ ಗೌರವ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿತ್ತು. ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕಾಲಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿದ. ಅಂದು ಸುಮಿತ್ಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳು ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯ ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು.
ನೀತಿ :-- ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಭೇಟಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ತಂದೆಯ ಜೊತೆ ಕಳೆದ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವನ್ನು ಅವನು ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಸುಮಿತ್ಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು, ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಣ, ಆಸ್ತಿಗಿಂತ ಸಂಬಂಧಗಳು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ.